Who let the dogs out

Woof Woof Woof Woof Woof!!

Honden en ik,  wij hebben elkaar moeten vinden.  Vroeger als klein meisje was ik bang voor ze.  Als baby zijnde hadden mijn ouders een hond.  Een zwarte newfoundlander met de naam Alf.  Alf was zo zwart dat er een blauwe gloed over zijn vacht hing. Mijn ouders hebben Alf weg moeten doen toen bleek dat mijn zusjes en ik astma hadden.  Voor Alf was ik niet bang zover ik weet.  Ik heb ook nog foto’s gezien van mij als kind zijnde die met een herder speelt.  Soms vraag ik me echt af hoe ik aan die angst kwam.

Toen mijn ouders gingen scheiden zijn we in een flat terecht gekomen.  In ons portiek waren 8 woningen waarvan er zeker 2 bewoond werden door viervoeters en hun baasjes.  In de flat/ het portiek waren 4 verdiepingen en je woonde 2 aan 2.  Wij woonden helemaal boven aan.  Onze buurvrouw had geen hond maar onze onderburen hadden er 2: temmie en droepie. Voor temmie was ik niet zo heel bang, ondanks dat zij de grootste van de 2 was.  Voor droepie wel en droepie was nog banger voor mij dan ik voor hem.  Hierdoor blafte hij veel waardoor ik alleen nog maar banger werd.  In al die jaren dat we in dat flatje woonde is droepie 1x niet bang voor me geweest. Die dag moest mijn ma met mij naar de ehbo en de onderburen zouden op mijn zusjes passen.  Toen we terug kwamen bij de onderburen was mijn hand ingepakt.  Toen ik op de bank ging zitten kwam droepie naar me toe, gaf een lik over mijn hand en kwam tegen me aan liggen. Maar toen het verband eenmaal van mijn hand was,  was de liefde tussen droepie en mij ook over.  Het tweede huis waar honden woonden was in de onderste woning.  Hier woonde een gezin met 1 vaste en 1 logee labrador.  Dit gezin trainde honden als blinde geleiden hond.  Ze kregen de puppy als ze 8weken zijn en als ze een jaar of 1,5 waren (geloof ik)  gingen ze weer weg. Verder hadden we nog een hond in de flat tegen over ons wonen.  Een beagle met de naam Charlie en Charlie was mijn vriendje.  Die vond ik zo super leuk.  Toen hij overleed moest ik ook echt huilen.  Ik denk dat hier ook mijn liefde voor beagles vandaan komt.  Ik wil er graag ook een maar helaas vind mijn vrouw dat maar niks.  Ook ergens in de buurt woonden nog we andere kleine,  luidruchtige honden en daar was ik ook echt bang van.  Als we naar school liepen kwam er altijd een hond blaffend de hoek om rennen.  Ik zette het dan altijd op een rennen met die hond achter mij aan,  terug naar huis.  Op een gegeven moment was mijn moeder het zat en heeft de eigenaar toegesproken,  dat als ik nog een keer over stuur thuis kwam door die hond,  dat die hond niet meer kon blaffen en rennen.  Dat ze die hond aan de riem moest houden,  dat ze wist dat ik er bang voor was. Ik kan me ook nog herinneren dat er een zwart klein hondje was dat als  je weg rende voor hem,  hij aan je broekspijpen ging hangen,  of je been als je pech had.

Nu ik dit alles zo terug lees valt mijn angst eigenlijk wel mee.  Ik was bang voor blaffende honden,  dominante honden. Maar gelukkig hoeven blaffende honden niet perse te bijten.

Toen mijn moeder hertrouwde zijn we verhuisd naar een gezinswoning ver weg van de stad waar we vandaan kwamen.  Vlak bij de familie van mijn stiefvader.  Mijn nieuwe oom en tante hadden een teckel met de naam Gerrit en Gerrit was ook bang. Je kon hem niet zomaar aaien,  je moest hem van onder benaderen anders beet hij.  Ook kon Gerrit goed blaffen dus ook van hem was ik niet gecharmeerd.

Toen ik in de pubertijd terecht kwam kreeg ik vrienden met honden: een jack russel en een keesje.  Beide waren het lieve beesten.  Ik kan me nog goed herinneren dat ik bij die vriendin met het keesje in de tuin zat en dat die hond als een idioot ging staan blaffen naar een luchtballon.  Wat hebben we gelachen toen ik d’r uitmaakte voor brulaap.  Die ging zo vreselijk te keer dat het gewoon grappig was.  En…  De eerste stap naar mijn liefde voor honden was gezet.

Ik kreeg een vriend en ook hij had een hond: een bruine newfoundlander.  Bij hem leerde ik de eerste stappen van het omgaan met honden.  Later bleek dat dit de verkeerde stappen waren.  Als een hond niet luistert moet je niet schreeuwen,  dat helpt helemaal niks.  Maarja….  Wist ik veel op dat moment.

Toen ik mijn vrouw en haar toenmalige vriend leerde kennen werd mijn honden kennis helemaal omgegooid. Ze hadden toen der tijd een Amerikaanse stafford die luisterde naar de naam Gina. Gina was echt een hele lieve hond en het is ook mede dankzij haar dat mijn angst voor honden steeds minder werd. Mijn vrouw haar ouders leerde ik niet veel later ook kennen en die hebben een vaak blaffende teckel. Een schat van een beest maar Brutus blaft heel erg graag en vaak. Dankzij hem werd mijn angst voor blaffende honden ook een stuk minder en is ook daardoor verdwenen. Toen Gina in 2008 overleed brak het mijn hart. Ze was nooit echt van mij geweest maar zo voelde het wel een beetje. Gina is in de zomer overleden. Het werd zo stil in huis dat we in het najaar toch maar besloten om weer een hond aan te schaffen. We leefden toen nog met zijn 3 in een woning en hebben de puppy toen ook met zijn 3 gekocht. Vlak voor de operatie van mijn vrouw. Terwijl zij in het ziekenhuis was zou haar vader op de puppy passen. Gelukkig hebben we dat kunnen regelen anders was Chance nooit van ons geweest. Chance is ons geluks hondje geweest. Toen we besloten dat we toch weer een hond wilde zijn we gaan googlen en vonden de website van haar fokker. Ze had nog 1 bruin Labrador teefje beschikbaar en ze waren oud genoeg om opgehaald te worden. Dus ik meteen bellen en ja hoor, we mochten haar die maandag op komen halen. Dus ik voelde op dat moment een hevige griep op komen en was die maandag ziek. Wij naar de fokker om naar de kleine meid te gaan kijken en hopelijk mee naar huis te nemen. Dat weekend de bench te voorschijn gehaald en opgeknapt, gekeken voor een riem en speeltjes zodat we er helemaal klaar voor zouden zijn. Gelukkig klikte het en de koop van Chance was een feit. Ik had nog nooit een hond opgevoed maar moet zeggen dat het makkelijker is dan ik gedacht had. We zijn wel op cursus gegaan met haar, maar als je eenmaal de trucjes kent komt het helemaal goed. Ik weet nog goed hoe verbaasd ik was over hoe slim Chance eigenlijk is. Chance leeft nog steeds. Helaas alleen niet meer bij ons. Op een gegeven moment zijn mijn vrouw en ik samen gaan wonen en is Chance achter gebleven. We zien haar nog wel regelmatig maar dat is toch anders. Chance was in eerste instantie beledigd dat ik was weg gegaan en heeft me een tijd niet aangekeken.

Mensen beweren dat honden niet jaloers en beledigd kunnen zijn maar het tegendeel is waar. Een hond kan zeker wel jaloers en beledigd zijn en dat laten ze ook duidelijk blijken. Neem nu toen we Chance hebben laten opereren na haar eerste loopsheid. Dat vond ze helemaal niks en ze was zo boos dat ze me 2 dagen genegeerd heeft. Wanneer ze normaal gesproken bij me kwam liggen ging ze nu op haar plaats liggen en het liefst met haar rug naar me toe. Moet zeggen dat dat echt een rare ervaring was en dat ik blij was toen ze weer bij me kwam liggen. Nog een mooi voorbeeld is Chance en Brutus. Bij mijn schoonouders thuis staat een pot met groentjes. Groentjes zijn groene mental tumtummetjes waar Brutus helemaal gek op is. Deze worden ook speciaal voor hem gekocht. Chance vindt ze vreselijk maar als Brutus ze krijgt moet en zal mevrouw ze ook hebben. Als ze er op kauwt zie je gewoon dat ze het vies vind maar toch gaan ze naar binnen. Hoe weet ik dat ze ze vreselijk vind? Heel simpel. Chance is een Labrador en Labradors houden van eten. Dat is zo een beetje hun tweede naam. Ze hoeven er ook aan naar te kijken en ze worden dik bij wijze van spreken. Maar terug naar de uitleg. Als Chance een snoepje krijgt wat ze lekker vindt is het hap slim boem en weg is het. Bij deze groentjes wordt er langdurig met grote open bek op gekauwd. Ze probeert het zo klein mogelijk te maken maar het liefst zonder dat het haar bek aanraakt. Het lijkt verder ook of ze er heel vies bij kijkt. Onder het mom van ik wil het maar het is zo vies. Op zich wel een grappig gezicht. Je zou toch denken dat als je iets niet lekker vindt dan eet je het niet… Labradors dus wel.

Terug naar mijn hoofd verhaal. Mijn vrouw en ik gingen dus samen wonen begin 2013. Die lente begon het weer te kriebelen en zijn we toch weer gaan googlen naar fokkers die een nestje wilde gaan fokken. Na verschillende mailtjes uitgestuurd te hebben kwamen we bij een fokker uit waar we uitgenodigd werden voor een intake gesprek. Deze fokker wilde er zeker van zijn dat de puppies in een goed tehuis zouden komen. Dat er vaak genoeg iemand thuis was, dat we weten hoe we met honden moeten omgaan etc. etc. Dat gesprek ging goed en we werden als eerste op de lijst gezet. De toekomstige mama moest zelfs nog gedekt worden maar wij stonden al op de lijst voor een bruin labrador teefje. Halverwege juli werden ze dan eindelijk geboren en wat een mazzel: 1 bruin teefje. Nu moesten we 3 weken wachten. Na 3 weken gaan de oogjes open en gaan ze kruipen en bewegen. Dus 3 weken later hadden we onze eerste date met onze nieuwe puppy. Arwen wilde we haar gaan noemen, naar Arwen Evenstar uit Lord of the Rings. Toen we daar aankwamen kregen we te horen dat ze een geel bandje om haar nek had. Het waren allemaal zulke lieverd. En ondanks dat ze nog niet 100% zagen waren ze super snel.Na deze afspraak zijn we iedere week terug gegaan om te kijken. Dat is echt super leuk, je ziet ze gewoon groeien. Die laatste week, toen ze 7weken oud waren zijn we met een grote groep naar het bos gegaan. De puppies hadden nu de enting gehad die ze nodig hadden om lekker door het bos te rennen. Dus dat leek de fokkers een leuk idee. En of het leuk was, al die kleine beestjes die rennen, springen, spelen. Echt heerlijk. Ze waren ook niet altijd even lief voor elkaar. Dat hadden we die weken ervoor ook al gezien. Er werd vaak op elkaar gesprongen en in elkaars oren gebeten. Dacht dat ik en mijn zussen erg waren… Zo erg waren wij dus ook niet.
Na 8 weken mochten we de kleine dondersteen dan eindelijk mee naar huis nemen. De rit naar huis ging super. Nu begint het moeilijke: haar zo snel mogelijk zindelijk krijgen. Dit heeft 2weken geduurd. Toen begon ze aan te geven wanneer ze moest. Tuurlijk waren er nog wel ongelukjes maar ze was ook nog maar een baby. We waren al super trots dat ze het al na 2 weken door had. Met Arwen hebben we geen cursus gedaan. We hadden alle trucjes al geleerd met Chance, nu hoefden we die alleen maar op Arwen uit te voeren en dat ging prima. Arwen is heel slim, haar enige probleem is dat ze haar eigen willetje heeft en als ze iets niet wilt, dan doet ze het echt niet.

Toen Arwen een half jaar oud was hebben we haar laten opereren, we wilden toch geen kleine Arwentjes krijgen. Arwen was niet beledigd (wat Chance toen der tijd wel was). Ze voelde zich alleen heel erg zielig. Maar niet te veel aandacht geven, anders gaat ze zich alleen maar zieliger vinden. Arwen was er dan ook snel weer boven op.

Op 1 april 2014 zijn mijn vrouw en ik getrouwd. Arwen was toen ongeveer 9 maanden oud. We hadden veel moeite gestoken in een speciale rol voor Arwen tijdens de bruiloft. Arwen zou de ringen dragen voor ons. In eerste instantie wilden we proberen haar een mandje te laten dragen en daar zouden we dan de ringen in leggen. Maar zoals ik al schreef: als Arwen iets niet wilt dan doet ze het ook echt niet. Dus helaas, na tig keer oefenen moesten we iets nieuws bedenken. Al snel hadden we de oplossing: een kussentje op haar rug. Dit was DE oplossing. Het werkte geweldig. Arwen heeft het die dag super gedaan. We waren zo trots op haar. Samen met een vriendin van ons heeft ze de ringen heel netjes naar ons toe gebracht.

Arwen is nu helemaal volwassen (al ze zich soms echt nog heerlijk kan puberen). Ze heeft nieuwe vrienden gemaakt, leren zwemmen (we waren eerst bang dat ze een neplabrador was want ze wilde gewoon niet zwemmen), ze is mee op vakantie geweest en heeft (helaas) nog een operatie ondergaan. Dat laatste is mijn stomme fout geweest. Maar dat is een verhaal voor een volgend blog.

Mijn angst voor honden is nu helemaal verdwenen. Ik kan nu zeggen dat ik me heel vertrouwd en goed voel als ik omringd ben door honden. Naast mijn vrouw is mijn beste vriendin mijn kleine bruine meid. Ik durf zelfs te zeggen dat er mensen zijn die nog iets van mij kunnen leren wat honden betreft. Ik moet me af en toe ook echt inhouden als ik zie dat mensen hun hond niet goed behandelen. Een hond kan je beste vriend zijn, als je dat maar toe laat.

Dank jullie wel voor het lezen en comments zijn altijd welkom.

Een fijne dag nog iedereen en tot de volgende post!