Supergirl

Vroeger, toen ik nog een stuk jonger was, ongeveer zo een 15 jaar geleden (misschien langer) wist ik soms niet wat ik met mezelf aan moest. Ik had niet echt het idee dat ik echt bij iemand terecht kon met wat er in mijn hoofd afspeelde. Ik voelde alleen, eenzaam, een mislukkeling. Ik kon niks, ik betekende niks. Wat had ik anderen nu te bieden. Ik was iemand die graag vrienden had en er ook alles aan deed om die te krijgen (wat overigens niet altijd even goed uitpakte). Wat dat betreft ben ik een “pleaser”. Als mensen mij maar aardig vinden, als mensen mij maar leuk of cool vinden. Maar dat deden ze dus niet. Ik was zelf ook nooit goed in vriendschappen onderhouden. Ik was dus ook vaak alleen en als ik dan alleen was dan droomde ik graag. Of dat nu ’s nachts of overdag was, dat maakte niet. Dagdromen ging net zo goed als ’s nachts. Soms ging dagdromen zelfs nog wel beter. Dan kon ik mezelf helemaal sturen zoals ik dat wil. Mijn eigen droomwereld, en in deze droomwereld, was ik de held, de superstar, de rots in de branding. In deze dromen was ik stoer en sterk. Nu moet ik toegeven dat ik nu, zoveel jaar later, soms nog wel eens verlang naar die droomwereld. De wereld waar ik ben wie ik “wil” zijn, waar ik de superheld ben.